Waterberging in substraat

Voor een goed begrip van de waterberging van groene daken onderscheiden we vier toestanden van vochtgehalten van het substraat: helemaal droog: het substraat bestaat uit alleen droge massa, alle poriën zijn gevuld met lucht; verwelkingspunt: het resterende aandeel water in het substraat dat onder normale omstandigheden niet verdampt of door de dakbegroeiing (vegetatie) uit het substraat is te halen; veldcapaciteit: het aandeel water dat na uitlekken van een verzadigd substraat blijft hangen; verzadiging: alle poriën in het substraat zijn helemaal gevuld met water. De (statische) waterberging van het substraat (de substraatberging) is gelijk aan het verschil in de hoeveelheid water bij veldcapaciteit en bij het verwelkingspunt. Dit is afhankelijk van het soort en de dikte van het substraat. Hydrologisch is de waterberging tussen verwelkingspunt en veldcapaciteit van belang. Onderzoeken laten een variatie van het vochtgehalte bij veldcapaciteit zien van 20 tot circa 45%, met uitschieters tot meer dan 60%, en een vochtgehalte bij het verwelkingspunt van circa 15%. Naarmate de substraatlaag dikker is, houdt de laag relatief minder water vast.   FLL-Dachbegrünungsrichtlinie De FLL-Dachbegrünungsrichtlinie (laatste uitgave 2008) geldt internationaal als standaardwerk. Volgens de FLL-Dachbegrünungsrichtlinie is de maximale watercapaciteit het verschil in gewicht van een substraat dat eerst 24 uur is ondergedompeld en daarna 2 uur is uitgelekt en het gewicht van hetzelfde substraat dat bij 105°C (in een oven) is gedroogd. Dit gewicht is inclusief het watervolume in het substraat onder het verwelkingspunt, dat onder normale omstandigheden niet vrijkomt. In veel productinformatie en folders is de waterberging in het product gelijkgesteld aan de maximale watercapaciteit bepaald volgens de FLL-richtlijn. Deze berging is te groot om de hydrologische effecten te kunnen bepalen en dus niet geschikt voor de berekening daarvan.