Vast bedrag per perceel of aansluiting

Veel gemeenten heffen een vast bedrag van eigenaren per aangesloten perceel. Deze heffingsmaatstaf is eenvoudig uit te voeren en brengt relatief lage uitvoeringskosten met zich mee. Maar de relatie tussen de heffing en het profijt dat de eigenaar van de aansluiting op de riolering (in de brede zin, dus inclusief hemel- en grondwater) heeft, is niet altijd even duidelijk. De perceeleigenaren profiteren van het feit dat de gemeente haar zorgplichten nakomt. Omdat zij zorgt voor het hemel- en overtollige grondwater, zijn de percelen te gebruiken. Welk perceel daarvan specifiek meer of minder profijt heeft, is lastig te duiden. Jurisprudentie In zijn arrest van 10 april 1996 over rioolaansluitrecht (nr. 30.251, Belastingblad 1996, blz. 307) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de aan de gemeente toebehorende ongebouwde eigendommen als straten, parken en dergelijke tot gemeentebezittingen behoren, als bedoeld in artikel 277 Gw (gebruiksretributies), eerste lid, letter b, onder 1 (oud). Het Hof Amsterdam overwoog dat niet de gemeente maar de gehele bevolking het genot had van deze gemeentebezittingen. De Hoge Raad neemt aan dat die retributies geen betrekking hebben op het gebruik dat de gemeente zelf maakt van die gemeentebezittingen. (Deze gebruiksretributies zijn nu geregeld in artikel 229 Gw, eerste lid, onderdeel a.) In 2004 heeft de Hoge Raad het oordeel van het Amsterdamse hof bevestigd. De kosten voor hemelwaterafvoer – ook die betrekking hebben op hemelwater dat op gemeentelijke eigendommen valt – mag de gemeente via het rioolrecht op eigenaren en gebruikers van (andere) eigendommen verhalen. Het is niet van belang of de gemeente het hemelwater geheel of gedeeltelijk afvoert via een afzonderlijk stelsel (Hoge Raad 24 september 2004, nr. 36.874, ECLI:NL:HR:2004:AF7511).