LiDAR

LiDAR (Light Detecting And Ranging) of laseraltimetrie gebruikt een sensor die kan zenden én ontvangen. De werking komt overeen met die van het bekendere RaDAR (Radio Detecting And Ranging): uit de tijd die een uitgezonden puls/signaal erover doet om het object te bereiken, te reflecteren en weer terug te keren in de zender/ ontvanger, is de afstand tussen de zender en dat object te bepalen. De gemeten afstand wordt gecorrigeerd met de veranderingen in de positie van de sensor op het moment van uitzenden (draai-, rol- en duikbewegingen van het vlieg-, voer- of vaartuig waaraan de zender is bevestigd). Hoge resolutie Het verschil met RaDAR is dat LiDAR elektromagnetische straling met kortere golflengten (een hogere frequentie) gebruikt. De uitgezonden bundel is hierdoor vele malen smaller (hoe hoger de uitgezonden frequentie, hoe smaller de bundel). Daardoor is een veel hogere resolutie te bereiken dan met de huidige radarsystemen en zijn veel kleinere objecten zichtbaar. In de scheepvaart moeten kleinere schepen een radarreflector hebben om ze zichtbaar te maken voor de scheepsradar, terwijl met LiDAR ook watervogels zichtbaar zijn. De hoge resolutie van LiDAR is een groot voordeel, maar tegelijkertijd het grootste nadeel: de enorme hoeveelheid data maakt met name van de nabewerking een lastig en zeer arbeidsintensief proces (zie Informatie en gegevens). Door de hoge frequentie is LiDAR – in tegenstelling tot RaDAR – niet geschikt voor gebruik bij slecht weer of wolken (bij gebruik vanuit de lucht). De korte golven komen namelijk niet door de waterdruppels heen. Laserdatabronnen In Nederland zijn op dit moment twee laserdatabronnen voorhanden die voldoende nauwkeurig zijn om in geïntegreerde 1D/2D-rekenmodellen te gebruiken: Het Actueel Hoogtebestand Nederland (AHN), dat wordt gemaakt in opdracht van Rijkswaterstaat en de waterschappen. AHN2 is het meest recente bestand, dit is in de periode 2007-2013 gemaakt. Een Mobile Laser Map (MLM), die gespecialiseerde bedrijven in opdracht maken.