Conclusie: zijn historische argumenten voor vgs nog steeds valide?

Argument 1: Afstromend hemelwater is soms vies en mag niet zomaar in oppervlaktewater terechtkomen Gelet op vele recente onderzoeksresultaten lijkt het gerechtvaardigd ervan uit te gaan dat het hemelwater van de meeste oppervlakken “schoon is, tenzij …” in plaats van het soms nog toegepaste adagium dat hemelwater “vies is, tenzij …”. Daarmee vervalt voor veel gebieden het oorspronkelijke argument dat een vgs nodig is om (een deel van) het ‘vieze’ afstromende hemelwater naar de rwzi te transporteren. Of hemelwater in de praktijk ook daadwerkelijk schoon is, kunt u alleen vaststellen door lokaal onderzoek te doen. Argument 2: Foutaansluitingen op en slordige lozingen in hemelwaterstelsels vervuilen het oppervlaktewater overmatig Foutaansluitingen (en slordige lozingen) blijven een terecht aandachtspunt in de omgang met (verbeterd) gescheiden stelsels. Immers, foutaansluitingen veroorzaken een forse toename in de emissie van hemelwaterstelsels. Of dit ook daadwerkelijk tot een waterkwaliteitsprobleem leidt, is afhankelijk van het ontvangende oppervlaktewater. Met het oog op foutaansluitingen kan het handhaven van en/of ombouwen naar een vgs een zinnige keuze zijn voor gebieden met klein en/of gevoelig oppervlaktewater. Op termijn kunnen ‘nieuwe stoffen’ (mede) bepalend worden in de omgang met foutaansluitingen. Argument 3: De (ecologische) waterkwaliteit in gebieden met vgs is beter dan in gebieden met traditioneel gescheiden stelsels (gs) In tegenstelling tot de conclusie van het NWRW-onderzoek uit de jaren 80 van de twintigste eeuw blijkt de kwaliteit van ontvangend oppervlaktewater nauwelijks afhankelijk van het type stelsel (gs of vgs) dat erin loost. Andere factoren als ‘waterdiepte’, ‘typering talud’ en ‘zoutgehalte’ zijn meestal veel bepalender voor de gevonden waterkwaliteit.